19 december 2021
Ik ben Josje. Ik ben moeder, dochter, zus, partner, zelfstandig ondernemer, ademcoach, heartmath therapeut, vriendin, tennisser, TRE provider in opleiding, etc. TRE staat voor tension releasing exercises, by the way. Ik ben bewust bezig met mijn lijf, probeer enigszins verantwoord te eten (al lukt dat niet altijd met vier pubers thuis die minder bezig zijn met verantwoord en meer met gewenst), ik wandel graag in de buitenlucht en ik heb een zenuwstelsel dat heel snel reageert op prikkels uit mijn omgeving. Dat heeft met trauma en chronische stress in het verleden te maken maar het verhaal doet hier niet ter zake.
Feit is dat mijn zenuwstelsel redelijk snel ‘aan’ gaat op het moment dat ik ergens door getriggerd wordt. Meestal zijn dat onbewuste triggers. Dingen die mij zonder dat ik het in de gaten heb, doen denken aan een situatie uit het verleden. 80% van alles wat we doen is onbewust. Dat geeft te denken.
Als voorbeeld de persconferentie gisteravond. Geen herbeleving van een gebeurtenis uit mijn verleden. Althans niet bewust ;). En toch word ik getriggerd en raakt mijn lijf en denken geactiveerd. Mijn zenuwstelsel zorgt ervoor dat ik in een staat van alertheid kom. Dat er emoties als verbazing, teleurstelling, verdriet, boosheid en bij momenten ook verbijstering aan de oppervlakte komen.
Misschien komt het wel door de manier van vragenstellen na afloop van de persconferentie. In mijn opleidingen heb ik geleerd zoveel mogelijk open vragen te stellen. Dat is omdat je dan aansluit bij de belevingswereld van de persoon aan wie je de vraag stelt. Een doorbraak volgt vaak op het stellen van de juiste vraag.
In plaats van de vraag: “Kan het coronatoegangsbewijs nu bij het grof vuil? Zou je bijvoorbeeld ook kunnen vragen: “Wat is de rechtvaardiging van een coronatoegangsbewijs als algemeen bekend is dat iedereen het virus bij zich kan dragen en overbrengen?”
Nog een vraag die de journalist zou kunnen stellen: “Ik hoor u zeggen dat u niet weet of en in welke mate de huidige vaccins voldoende bescherming bieden tegen Omikron. Een paar minuten later wordt gesteld dat we allemaal die booster of de eerste vaccinatie moeten gaan halen. Terwijl u zojuist heeft aangegeven dat het eerste vaccin is ontwikkeld voor een virus dat inmiddels een andere jas heeft aangetrokken en zich daarmee grotendeels onttrekt aan de werking van het huidige vaccin….” Welke informatie is juist?“
Los daarvan miste ik kritische vragen als:
- Het OMT bestaat voornamelijk uit professionals met expertise op Covid-19 (bron: https://www.rivm.nl/coronavirus-covid-19/omt) Welke andere professionals op het gebied van onderwijs, gezondheid, ontwikkeling en ondernemen worden op welk moment en op welke manier geraadpleegd door het kabinet? En in welke mate worden die belangen gewogen in de besluitvorming?
- En in het verlengde daarvan: “Welke initiatieven ontwikkelt het Ministerie van Volksgezondheid Welzijn en Sport om de volksgezondheid te verbeteren, een bijdrage te leveren aan welzijn en de stimulering van sport? En wanneer zijn die plannen concreet klaar?
- De Voorzitter van de Europese Commissie is getrouwd met de medisch directeur van een Amerikaans biotechbedrijf dat zich bezig houdt met cel- en gentherapie en in mei 2020 een platform oprichtte voor de ontwikkeling van SARS-Cov-2-vaccins. Mevrouw Von der Leyen pleit voor het bespreekbaar maken van verplichte vaccinatie. Zij vind het begrijpelijk en gepast om deze discussie te voeren. Voor wie is het begrijpelijk en gepast?
- Een en hetzelfde vaccin kan niet verhinderen dat Corona zich bij ieder individu anders ontwikkelt. Zowel in termen van symptomen als in ziekteverloop en restverschijnselen. Welke factoren anders dan de hoeveelheid virusdeeltjes die iemand binnenkrijgt, het moment van vaccineren en eventueel onderliggend lijden, kunnen van invloed zijn op de openbaring en het verloop van de ziekte? Wat is de mogelijke relatie met leeftijd, kwaliteit van slaap, voeding, beweging, stress, seizoenseffecten, etc? En misschien wel belangrijkere vraag: Wanneer is er een doelgerichte aanpak voor de middellange en lange termijn zodat we weer kunnen werken aan al die dingen die zo gezond zijn voor je zenuwstelsel en je immuunsysteem?
Want het zenuwstelsel is gebaat bij co-regulatie. Als iemand het moeilijk heeft, angstig is of gefrustreerd, dan is het fijn als er een ander persoon in de buurt is die je tot rust kan brengen en een perspectief biedt. Met woorden maar zeker ook met lichaamstaal, in een coherente toestand (lees coherentie als het tegenovergestelde van stress) en vanuit oprechte betrokkenheid bij de ander als mens. Zonder oordeel.
We zijn nu zover dat iemand bij het horen van een hoest ineenduikt, een angstige gezichtsuitdrukking krijgt en subtiel van de betreffende persoon af beweegt. Dat zie ik letterlijk om mij heen gebeuren. Is dit wat we onze kinderen willen meegeven? Dat hun zenuwstelsels al die tekenen van ‘gevaar’ gaan overnemen en dat ze dat als normaal gaan beschouwen?
In mijn vak vind ik het niet zo interessant om aan de slag te gaan met de symptomen die zich openbaren. Het is wel vaak de reden dat mensen hulp inschakelen van een coach of therapeut. Slecht slapen, burn-out of de dreiging ervan, piekeren, noem maar op. Voor mij is het effectiever om te kijken naar de oorzaak. Meer nog dan dat focus ik op gedragsverandering in het hier en nu.
Kleine veranderingen in het dagelijkse doen en laten, maken vaak dat de symptomen spontaan minder worden of verdwijnen.
En dan ben ik weer terug bij het zenuwstelsel. De primaire taak van het zenuwstelsel is ervoor te zorgen dat wij kunnen overleven. Dus dat we adequaat reageren op gevaar of de dreiging van gevaar. Het zenuwstelsel scant voortdurend ons eigen lijf, de omgeving en relaties met anderen, op zoek naar signalen van veiligheid. Dat zorgt voor vertrouwen. Dan kan het zenuwstelsel op een gezonde manier ervoor zorgen dat je ‘aan’ staat op het moment dat het nodig is. En daarna ook weer schakelen naar ‘uit’ of ‘minder aan’. Wat mij betreft is werken aan bewustwording en regulering de sleutel naar meer fysieke en psychische gezondheid. En alle signalen van veiligheid, vertrouwen en betrouwbaarheid in deze rare tijd helpen daarbij.
Gelukkig heb ik me voor aanvang van de persconferentie voorbereid en mijn zenuwstelsel in een soort van basistoestand gebracht met behulp van een hartcoherentie oefening. Tijdens het betoog en de beantwoording van vragen heb ik bewust de aandacht gericht op mijn ademhaling, zodat ik mij niet zou verliezen in emoties. Na afloop heb ik de overtollige spierspanning die zich onbewust heeft afgebouwd gereguleerd en ontladen met een oefening die ik in de TRE opleiding heb geleerd. Die oefeningen zijn echt goud.
En versta me niet verkeerd. Ik zou niet in de schoenen willen staan van het kabinet nu. Zeker niet in die van Hugo. Ik versta geen gebarentaal. En toch was deze taal voor mij vele malen overtuigender en eenduidiger dan de onbewuste lichaamstaal van onze bewindspersonen. Die was verre van congruent met hun verhaal.
Ik heb een status, gevaccineerd of ongevaccineerd, dat is in het licht van dit betoog niet relevant. Want zoals ik dit schrijfsel begon, ik ben zoveel meer dan dat.
Wat ik in mijn dagelijks werk doe is mensen laten ervaren dat ze zelf de regie kunnen nemen over hun zenuwstelsel en over hun leven.
Wat zou het mooi zijn als het demissionair kabinet ons als verantwoordelijke mensen een stuk regie en verantwoordelijkheid teruggeeft. En als dat in het grote geheel nu niet kan omdat de capaciteit in de zorg het niet toelaat, dan tenminste over mijn eigen lijf en onderneming. Misschien wordt dat makkelijker als wij meer durven te vragen…
#durftevragen #autonomie #polyvagaal